Informacja o diagnozie otępienia w naszej rodzinie budzi niepokój, obawy i nadzieję, że być może postawiona diagnoza okaże się błędna. Z czasem, kiedy zaczynamy przyjmować otrzymana diagnozę do wiadomości skłania nas to do poszukiwania informacji na ten temat w dostępnych miejscach. Często w pierwszej kolejności jest to Internet. Należy jednak pamiętać, że w Internecie łatwo można trafić na nieodpowiednie treści. Opiekunowie osób z otępieniem szukają wsparcia na forach i portalach gdzie, znajdują wypowiedzi osób zmęczonych i bezradnych. Zagłębianie się w takie dyskusje może prowadzić do przygnębienia i zniechęcenia.
W leczeniu choroby Alzheimera stosuje się farmakoterpię, która ma na celu zmniejszenie nasilenia objawów choroby i spowolnienie jej postępu. Jednak ważne jest, aby oprócz regularnego przyjmowania leków zaleconych przez lekarza podjąć się także innych istotnych działań. Połączenie farmakoterapii i rehabilitacji poznawczej oraz ruchowej może spowolnić rozwój choroby.
Badania pokazują, że aktywność życiowa (umysłowa, fizyczna i społeczna) łączy się z mniejszą zachorowalnością na zaburzenia otępienne. Ważne jest, aby na wczesnym etapie, kiedy dowiadujemy się o diagnozie uzyskać odpowiedzi na nurtujące nas pytania od specjalistów (psychiatry, psychologa, rehabilitanta). Ważne jest, aby wraz z oswajaniem się z informacją o chorobie ustalić plan działania na najbliższy czas, ale także na okres późniejszy, kiedy chory będzie wymagał całodobowej opieki.
Opieka nad chorym z otępieniem wymaga zaangażowania i jest dużym wyzwaniem dla całej rodziny. Osoby zaangażowane w opiekę są narażone na wiele trudnych przeżyć, ale mogą odczuwać także poczucie zadowolenia i satysfakcji.
Ważne jest, aby osobie chorej zapewnić stałą i regularna aktywność, która będzie podbudzać ją do wysiłku w różnych obszarach. Każdego dnia w planie zajęć chorego powinien znaleźć się czas na ćwiczenia fizyczne (gimnastyka, rehabilitacja) oraz na ćwiczenia umysłowe (rozwiązywanie krzyżówek, wymyślanie słów na wyznaczoną literę, tworzenie listy zakupów, itp.). Należy także pamiętać o wprowadzeniu do codziennych rytuałów korzystania z kalendarza, który pomoże choremu pozostawać w kontakcie z rzeczywistością. Chory codziennie powinien sprawdzać jaki jest dzień, może także przy każdej kartce z kalendarza wykonywać krótkie zadanie lub dokończyć znane przysłowie. Trzeba pamiętać, aby zadania, które przygotowujemy dla chorego były dostoswane do jego możliwość aby nie zniechęcić go do podejmowania aktywności. Można także skorzystać z pomocy placówek, które prowadzą dzienne zajęcia dla osób z otępieniem. Wyjście z domu oraz spotkanie z innymi chorymi będzie pozytywnym doświadczeniem nie tylko dla osoby chorej, ale także dla opiekuna, który będzie miał okazję do spotkania z innymi rodzinami borykającymi się z takim problemem.
Jednak najważniejsze o czy musimy pamiętać to wsparcie osoby chorej oraz okazywanie jej życzliwości pomimo coraz bardziej utrudnionego kontaktu związanego z pogłębiająca się chorobą. Przebywanie w atmosferze choroby, coraz większego odizolowania od rzeczywistości, które dotyka osoby chorej prowadzi do dużego obciążenia psychicznego. Utrzymanie dobrego samopoczucia jest możliwe tylko dzięki podtrzymywaniu relacji z bliskimi, rodziną i przyjaciółmi, którzy pozwalają nam na oderwanie się od trudu opieki. Należy pamiętać o spotkaniach towarzyskich czy korzystaniu z atrakcji kulturalnych.
Czasami wsparcie bliskich może być niewystarczające, lub nie ma osób, które są w stanie udzielić nam pomocy. Wtedy warto rozważyć udanie się do specjalisty na indywidulana konsultację lub do organizacji, która prowadzi, grupy wsparcia dla osób opiekujących się osobami dotkniętymi otępieniem.
Poniżej zamieszczam plik z przykładowymi ćwiczeniami rozwijającymi funkcje poznawcze. Mam nadzieję, że będzie on stanowić dobry przykład i inspirację do stworzenia zindywiduwalizowanych zadań przez osóby pracujące z bliskimi z otępieniem.
